معرفی راه های ارتباط خارجی بندرعباس

معرفی راه های ارتباط خارجی بندرعباس

سابقه فرودگاه بندرعباس

بندرعباس تا سال ۱۳۴۹ خورشیدی فرودگاه مناسبی نداشت. در جریان جنگ اول جهانی (۱۹۱۸-۱۹۱۴) برای اولین بار یک هواپیمای کوچک نظامی در آسمان بندرعباس ظاهر گشت و در ضلع شرقی کنسولگری انگلیس در زمینی خاکی به زمین نشست. آن هواپیما متعلق به دولت انگلیس بود. او در سال ۱۳۴۷ خورشیدی در محدوده کنونی کوی فرهنگیان فرودگاهی در نظر گرفته شد که جنبه فنی نداشت و تنها برای هواپیماهای کوچک و دو موتوره قابل استفاده بود. فرودگاه مذکور خاکی بود و از ضلع غربی کوی فرهنگیان شروع می شد و به ضلع غربی انبار نفت (پمپ بنزین) خاتمه می یافت.

پروازها منحصرا از بندرعباس به شیراز و بالعکس انجام می شد (هفته ای یک بار) چون جاده کمربندی (جاده اسکله) از حاشیه فرودگاه می گذشت، قبل از نشست و برخاست هواپیما، دو طرف جاده را می بستند تا خطری به وجود نیاید. با توسعه شهر و ساخت و سازهایی که در اطراف این فرودگاه صورت می گرفت، استفاده از آن مشکل و خطرناک بود و ناگزیر در خارج از محدوده شهر در اراضی معروف به «بندر کناران» فرودگاهی در نظر گرفته شد که تا سال ۱۳۴۹ خورشیدی مورد استفاده بود و کماکان هواپیماهای دو موتوره در آن نشست و برخاست می کردند.

فرودگاه بین المللی بندرعباس

در سال ۱۳۴۴ برای احداث فرودگاه بین المللی زمینی در دوازده کیلومتری جنوب شرقی آن روز شهر بندرعباس، در نظر گرفته شد و عملیات ساختمانی آن در سال ۱۳۴۵ به وسیله مهندسین مشاور «مید کو سائوتی» آغاز گردید و در سال ۱۳۴۹ به پایان رسید و مورد بهره برداری قرار گرفت. با افتتاح این فرودگاه، ابتدا در هفته چهار پرواز جت بوئینگ شرکت هواپیمایی ملی ایران (هما) و دو پرواز داکوتاه به شیراز و بندرلنگه و دو پرواز به امارت متحده عربی (دبی) انجام می شد که تدریج افزایش یافت.

همزمان با عملیات ساختمان فرودگاه در اراضی غرب جاده فرودگاه طرح احداث جنگل به اجرا در آمد و با نظرات دقیق و مستمر شادروان مهندس محمدیمین افشار استاندار وقت، انواع درختان جنگلی از دور و نزدیک خریداری و غرس شد و فضای سبز مناسبی در جنب فرودگاه به وجود آمد. در حال حاضر ارتباط هوایی با تهران، شیراز، مشهد، اصفهان، چاه بهار، لار، رشت، جزایر قشم، کیش، ابوموسی از فرودگاه بین المللی بندرعباس صورت می گیرد. علاوه بر این چند پرواز در هفته به امارات متحده عربی (دبی و شارجه) انجام می شود.

شهر بندرلنگه و جزایر لاوان، تنب بزرگ و بندر جاسک، سیری نیز دارای فرودگاه هستند.

تلگراف بندرعباس

در سال ۱۹۰۵ میلادی برابر با ۱۲۸۴ خورشیدی در دوران سلطنت احمدشاه قاجار و زمانی که میرزا نصرالله خان نائینی معروف به مشیرالدوله وزارت امور خارجه را به عهده داشت، قراردادی بین دولت ایران و وزیر مختار دولت انگلیس به امضاء رسید که به موجب آن مقرر گردید، خط تلگراف جزیره هنگام از راه قشم و دریا به بندرعباس وصل گردد. طول مسیر دریایی این خط ۱۷ میل و طول مسیر زمینی آن ۳۱ میل بود.

عملیات اجرایی آن به وسیله شرکت تلگراف هند و اروپا انجام می شد و کلیه لوازم و ابزار کار از هندوستان وارد کردند. دو مهندس اروپایی و تعدادی کارگر و چند سیم کش مأمور اجرای کار بودند. حقوق مهندسان و سیم کش ها هفتاد و پنج هزار ریال برآورد شده بود که همه را دولت ایران پرداخت می کرد. پس از آنکه ارتباط بین بندرعباس و جزیره هنگام برقرار گردید، مقدمات امتداد آن از بندرعباس به کرمان فراهم شد و سرانجام در سال ۱۹۱۷ میلادی برابر با ۱۲۹۶ خورشیدی ارتباط بین بندرعباس و کرمان هم برقرار گردید.

در طول مسیر بندرعباس - کرمان در سی و سه نقطه تلفن نصب شد تا کنترل خطوط آسان شود. اولین رئیس تلگراف خانه بندرعباس شخصی به نام میرزا محمد علی خان سیروس بود. تلگراف بندرعباس از مراکز درجه ۴ و یکی از ۴۵ مرکزی بود که تا آن زمان در ایران دایر بود. دستگاه فنی آن با باتری کار می رد و تلگراف به زبان خارجی هم انجام می داد. ارتباط با شهرهای داخل ایران از طریق کرمان و ارتباط با خارج از کشور از طریق مرکز جزیره هنگام صورت می گرفت. سیم تلگراف بندرعباس در محله سیم بالا سر از آب در آورد و همان جا در اتاقی کوچک اولین مرکز تلگراف به وجود آمد.