کمک های اولیه

 کمک های اولیه

یک مربی خوب و موفق به علاوه بر دانستن مهارت های تاکتیکی و تکنیکی ورزش مورد نظر، موضوعات و مطالبی دیگری را هم باید یاد گرفته و اطلاع داشته باشد. مانند توانایی آموزش فنون و تاکتیک ها، ایجاد انگیزه کردن در ورزشکاران و موارد بسیاری دیگر. همچنین مربی وظیفه ی مهم دیگری که دارد و در بیشتر زمان ها فراموش می شود و آن هم واکنش مربی در قبال صدمات ورزشکار است. هر ساله در کشور آمریکا بیشتر از 25/5 دانش آموز دبیرستانی در فعالیت های ورزشی و مسابقات مختلف شرکت می کنند. انجمن پزشک یاران ورزشی کشور آمریکا، گزارش می دهند بیشتر از یک پنجم این ورزشکاران ( 3/1 میلیون) به دلیل شرکت در مسابقات و ورزش های مختلف آسیب می بینند. بیشترین آسیب دیدگی در هنگام تمرین کردن رخ می دهد، یعنی زمانی که پرسنل پزشکی مثل پزشکان و پزشک یاران ورزشی حضور ندارند. به همین دلیل مربی یک فرد مسئول مستقیم کمک رسانی به ورزشکار مصدوم می باشد.

این مطلب ها اساسا برای کمک به مربیان در انجام دادن اعمال زیر طراحی شده است:

الف- افزایش دادن اطلاعات و دانش مربوط با صدمات ورزشی
ب- تشخیص دادن آسیب های رایج در ورزش
ج- انجام دادن کمک های اولیه ی مناسب با نوع آسیب دیدگی ورزشکار
نویسندگان امید دارند که با یادگیری مهارت های کمک های اولیه در ورزش، بهتر بتوانند به ورزشکاران مصدوم کمک کنند. مطالعه کردن این مطالب فرصت خوبی است تا بتوانند مهارت های مربی گری خود را افزایش داده و حتی این فرصت را هم به ورزشکاران خواهند داد که مطمئن تر و سالم تر به ورزش و تمرینات خود بپردازند.

یادگیری کمک های اولیه در ورزش
مربی مایک اندرسن در ماه اکتبر یک روز سرد و مه آلود در حال مربی گری یک جلسه تمرین تیم فصل فوتبال بود. یک باره، پس از یک حرکت شدید ورزشی، صدای فریاد های تعدادی از بازیکنان را شنید. وقتی که به بچه ها خود را می رساند، کوین گرین را میبیند که نقش بر زمین شده است و ناله می کند. وقتی از بچه ها می پرسد که چه اتفاقی افتاده است بچه ها ناله کنان به پشت خود اشاره می کنند. آقای اندرسن شدت آسیب دیدگی که به وجود آمده است را نمی داند، چون کوین در گذشته هم از آسیب دیدگی های مکرر می نالید. حتی بعضی اوقات برای اینکه در تمرینات شرکت نکند وانمود می کرد که آسیب دیده است. آقای مایک نمی داند که چه باید بکند، کوین با کمک بازی کنان سر پا می ایستد و حرکت می کند. کوین بعد از تمرین کردن به مرکز درمانی مراجعه کرد و پزشک معالج آن پیچ خوردگی شدید کمر را تشخیص داد. بنابراین کوین برای بقیه ی فصل روی نیمکت ذخیره ها می نشیند.

مربیان راجع به کمک های اولیه درک ناقصی دارند، معتقدند تا وقتی که اجبار در کار نباشد، نباید کاری انجام داد. هر چه تاخیر در کمک های اولیه پیش بیاید، منجر به آسیب دیدگی بیشتر می شود و زمان لازم را برای بهبود ورزشکار طولانی تر می کند. لگولد ( 1983) گزارش نمود در ورزشکارانی که مدرسه هایشان از یک پزشک یار ورزشی مورد تایید قرار گرفته است سود نمی جستند، میزان بروز آسیب دیدگی در مدارس 71 درصد بوده است، در حالی که در مدارسی که پزشک یار تایید شده ی ورزشی وجود دارد این میزان 3 درصد است. واقع بینانه است که مربیان هنگام آسیب دیدگی نقش یک پاسخ گوی اولیه را در مواجه شدن با صدمه های ورزشکار بر عهده بگیرند.برای رسیدن به این مسئولیت پذیری نیازمند برخورداری از دانش و مهارت های کمک های اولیه است.

برنامه آموزشی و ورزشی در کشور آمریکا ( ASEP) این باور دارند که تمام مربیان ورزشی باید در دوره های احیای ریوی- قلبی و کمک های اولیه در ورزش آموزش کافی ببینند. چرا؟ به خاطر اینکه اگر مربی آموزش ندیده باشد از پس این اقدامات بر نمی آید و ورزشکار آسیب دیده به بخش اورژانس انتقال داده می شود. کمک های اولیه در ورزش ادامه ی تشخیص آسیب دیدگی و درمان آن توسط مربی نیست، بلکه مربی باید از فرد آسیب دیده مطمئن شود که ورزشکار مصدوم قبل از برگشت به تمرینات و مسابقات باید به وسیله ی پزشک معالج معاینه و درمان شود. وظایف مربی ورزشی هنگام بروز حادثه برای ورزشکاران: تماس برقرار کردن با والدین ورزشکار و مطلع کردن آنان از آسیب دیدگی فرزندشان و در صورت لزوم تماس با اورژانس جهت بردن ورزشکار به بیمارستان و پرسیدن از پزشک معالج در مورد زمان بازگشت ورزشکار به تمرینات ورزشی.

انتظارات والدین
والدین در هنگام آسیب دیدگی فرزندشان برای راهنمایی به شما روی می آورند: آنان به احتمال زیاد این سوالات را از شمای مربی می پرسند و باید پاسخگو باشید: فکر میکنید زانوی فرزند من چه نوع آسیبی دیده است؟ اگر او تمرینات خود را ادامه دهد بدتر می شود؟ آیا فرزندم باید به پزشک مراجعه کند؟ آیا بچه من هنگام تمرینات باید از وسایل محافظتی زانو استفاده کند؟ چه مدل نوار پیچی برای مانع شدن از آسیب دیدگی مجدد مچ پای فرزندم می توانید انجام دهید؟ در چه زمانی فرزندم می تواند ورزش و تمرینات خود را آغاز کند. پاسخ نمی دانم به هیچ عنوان قابل قبول نیست. شما به عنوان مربی باید پاسخی برای این سوالات داشته باشید یا حداقل بدانید که چگونه سریعا می توانید پاسخی برای سوالات آنان بیابید. والدین کمتر از این جواب ها را نمی پذیرند.

نه وظیفه ی قانونی یک مربی ورزشی

1- برنامه ریزی مناسب برای فعالیت های ورزشی داشته باشید.
الف) مربی باید مطمئن شود که ورزشکاران در وضعیت مناسبی هستند.
ب) مهارتهای ورزشی را به ترتیب به ورزشکاران آموزش دهید، به همین دلیل ورزشکاران به تدریج برای مهارتهای پیچیده تر و سخت تر آماده می شوند.

2- آموزش های مناسب برای ورزشکاران انتخاب کنید.
الف) بروز ترین اطلاعات در مورد راه های مناسب تر و ایمن تر اجرا کردن تکنیک های ورزشی و اجرا کردن آنان است.
ب) مهارت ها، قوانین و تدابیر صحیح ورزشی را به ورزشکاران بیاموزید.

3- محیط ورزشی را ایمن و مطمئن کنید.
الف) تهویه ی هوای سالن ورزشی را بررسی کنید مثل: دما، سرما، و رطوبت
ب) گاهی اوقات محوطه ی ورزشی را مورد بررسی قرار دهید. اتاق رختکن مربیان، داوران و بازیکنان، سالن تمرینات با وزنه و بقیه ی قسمت های سالن باید بررسی شود.
ج) عوامل خطر ساز را بررسی و برطرف کنید.
د) وسایل نامناسب و غیر استاندارد را مورد استفاده قرار ندهید.

4- وسایل کافی و مناسب تهیه گردد.
الف) مطمئن شوید که ورزشکاران از وسایل با کیفیت بالا استفاده کنند.
ب) به صورت منظم و مرتب وسایل و تجهیزات ورزشی مورد نظر را بازدید کنید.
ج) به ورزشکاران آموزش دهید که چگونه وسایلشان را مورد استفاده و بازدید قرار دهند.

5- ورزشکاران متناسب با هم دیگر را جور کنید.
الف) ورزشکاران را از نظر بلوغ جسمانی، سطح مهارت، اندازه و تجربه با هم مطابقت دهید و به تمرین و رقابت وادارید.

6- ورزشکاران را از نظر میزا آسیب دیدگی یا ناتوانی در اجرای تمرینات ورزشی مورد ارزیابی قرار دهید.
الف) شرایطی فراهم کنید که ورزشکاران قبل از شروع فصل مسابقات از نظر توانایی و ناتوانی جسمی مورد بررسی مربی قرار گیرند تا مشکلات بالقوه در مورد سلامتی آنان تشخیص داده شود.
ب) اگر ورزشکاری کمبود عملکرد یا بدون درد قسمتی از بدن (مثلا ناتوانی در راه رفتن، دویدن، پریدن و پرتاب کردن و ...) نباید به مسابقه برود و قادر نیست، بدون شک از فعالیتش جلوگیری نمایید.

7- بر فعالیت کردن ورزشکاران به طور منظم و دقیق نظارت داشته باشید.
الف) به ورزشکاران اجازه ندهید که مهارتهای سخت و خطرناک را بدون نظارت شما انجام دهد.
ب) شوخی کردن ورزشکاران را در محیط ورزشی ممنوع کنید.
ج) به ورزشکاران اجازه ندهید در نبود شما از وسایل ورزشی استفاده کنند.

8- ورزشکاران را از خطرات موجود در محیط ورزشی آگاه کنید.
الف) با پیام های شفاهی و کتبی ورزشکاران و والدین آنان را از خطرات موجود در آن رشته ی ورزشی آگاه سازید.

9- کمک های اضطراری مناسب را در محیط ورزشی آماده نمایید.
الف) اصول و قوانین کمک های اولیه در ورزش را بیاموزید.
ب) فقط از مهارت هایی که در کمک های اولیه ی آن می توانید به نحو احسن اجرا کنید و شایستگی و مهارت اجرای آن را دارید استفاده کنید.
اگر در گذشته فرصت این را نداشته اید، اما اکنون با هر یک از این وظایف قانونی آشنا شده اید. در هشت مورد اول به مقدار زیادی در مورد مسائل پیش گیرنده می باشد.

اصول و اجرای کمک های اولیه
کمک های اولیه عبارت است از کاربرد ماهرانه ی اصول پذیرفته شده ی درمانی در زمان وقوع یک سانحه و یا بد حال شدن ناگهانی و اتفاقی، با استفاده ازامکانات و وسایلی که در آن زمان در دسترس می باشد.
کمک های اولیه در واقع روش های درمانی تایید شده ای هستند که در مورد شخص آسیب دیده تا رسیدن پزشک یا انتقال به بیمارستان انجام می شود.
چرا کمک های اولیه انجام می شود؟
کمک های اولیه به این دلایل در مورد شخص آسیب دیده اجرا می شود.
• نجات جان مصدوم
• مانع شدن از بدتر شدن حال و اوضاع مصدوم
• بالا بردن و احتمال بهبودی و درمان مصدوم
نقش امدادگر:
به دلیل تکرار و وضعیت وخیم بسیاری از حوادث این نقش بسیار مهم و ضروری است.
نقش شما به عنوان یک امدادگر (مربی) در مقابل یک فرد آسیب دیده عبارت است از:
• درک کردن موقعیت
• شناسایی نوع بیماری و حالتی که به مصدوم دست داده است.
• استفاده از روش های درمانی مناسب مکانی، بدون از دست دادن وقت. به یاد داشته باشید که ممکن است یک شخص آسیب دیده در لحظه، به چند ناراحتی دچار شده باشد و همینطور ممکن است برخی از مصدوم ها به مراقبت های فوری تر و بیشتری نسبت به بقیه افراد داشته باشد.
• با توجه به میزان وخیم بودن حال مصدوم، بدون هیچگونه تعللی باید او را به بیمارستان، مطب پزشک و یا خانه اش انتقال داد.
وظیفه شما هنگامی تمام می شود که شخص آسیب دیده تحت نظر پزشک یا پرستار و یا سایر اشخاص متخصص قرار بگیرد. شما هرگز نباید محل حادثه را ترک کنید جز در صورتی که وضعیت شخص را برای شخص عهده دار دیگری گزارش کنید و اطمینان حاصل کنید که نیازی به کمک شما در مراحل بعدی نیست.

تکنیک های اصلی کمک های اولیه
مربی خبره و ماهر با مهیا کردن نیازهای حیاتی شخص آسیب دیده می تواند زندگی و جان او را نجات بدهد. این نیازهای حیاتی عبارت اند از:
الف) باز بودن مجرای تنفسی
ب) تنفس به میزان کافی
ج) گردش خون مناسب

برای اینکه زندگی ادامه پیدا کند شخص باید بتواند اکسیژن کافی را به شش هایش برساند. اکسیژن بوسیله خون در سرتاسر بدن پخش و توزیع می شود. همچنین امکان دارد برخی از اعضای بدن بدون اکسیژن تا مدتی به زندگی خود ادامه دهند اما بعضی از اندام ها بدون اکسیژن سریعا تحت تاثیر کمبود اکسیژن قرار می گیرند. برای مثال: سلول های حیاتی در مغز انسان تنها می توانند سه دقیقه بدون اکسیژن دوام بیاورند. سه مورد حساس که فرد به علت نبود نیازهای حیاتی در معرض خطر مرگ قرار می گیرد. در این قسمت ذکر شده عبارتند از:

الف) نبود تنفس و یا نبود ضربان قلب
ب) خون ریزی شدید
ج) حالت بیهوشی که به احتمال زیاد به بسته شدن راه های تنفسی و در آخر عدم تنفس می شود.
روش هایی در مورد راه تنفس
باز شدن راه تنفس باعث می شود که هوای تازه بدون برخورد با مانعی به شش ها برسد. در موقعیت بهبود کمک می کند تا راه های تنفس باز بماند و به همین دلیل راه های تنفس باز می ماند و به این ترتیب مانع از آن می شود که فرد بیهوش شده دچار خفگی شود.

نفس دادن به مصدوم
موثرترین راه برای نفس دادن به فرد آسیب دیده انتقال دادن هوای ریه های خود به شش های فرد آسیب دیده می باشد، به وسیله ی دمیدن هوا از راه دهان، که به آن تنفس مصنوعی می گویند در بعضی مواقع این کار امکان پذیر نیست.