نگاهی به فیلم من همسرش هستم

نگاهی به فیلم من همسرش هستم

من همسرش هستم فیلمی است از مصطفی شایسته که در سال 1390 ساخته شده است. از بازیگران این فیلم می توان به نیکی کریمی، مصطفی زمانی، میترا حجار، لادن طباطبایی، امیر نصیری یکتا، مریم شیرازی، نیکا خسرو آبادی، مریم عبدلی، شایان جلالی و محمد پارسا قراخانلو اشاره کرد.

داستان این فیلم درباره ی زوجی به نام های امیرحسین و شهلا است که سال ها است ازدواج کرده اند و دو فرزند پسر دارند. نقش امیرحسین را در فیلم مصطفی زمانی ایفا کرده است و نقش شهلا را نیز نیکی کریمی.
شهلا زنی خانه دار است که به کلاس خطاطی می رود، موسیقی گوش می دهد، مطالعه می کند و روشن فکر است. امیرحسین نیز متخصص و جراح زیبایی است. پزشکی خوش قیافه، خوش تیپ و پول دار که از موقعیت اجتماعی بسیار بالایی برخوردار است. اما شهلا از زندگی خود راضی نیست و با روزمرگی و یکنواختی در زندگی زناشویی اش مواجه شده است. او معتقد است که به عنوان یک زن و همسر از زندگی اش لذت نمی برد و مورد توجه امیرحسین قرار نمی گیرد. از طرفی امیرحسین با منشی خود (با بازی میترا حجار) ارتباط برقرار کرده است و شهلا نیز از این موضوع با خبر است. در همین گیر و دار شهلا در تصادفی خیابانی با خواستگار سابقش رو به رو می شود. کسی که در گذشته همسایه ی خانه ی مادری شهلا بوده است و رابطه ی عاشقانه ای با شهلا داشته است. با همین اتفاق است که شهلا تصمیم می گیرد با ایجاد شک و تردید و برانگیختن حسادت امیرحسین، توجه او را به خود جلب کند...

این فیلم که اولین اثر کارگردان آن است، با این که از بازیگران مطرحی استفاده کرده اما اصلا موفق نبوده است و مسلما جایزه ای نیز کسب نکرده است. من همسرش هستم فیلمی کاملا متوسط است که حتی درون مایه ی آن نیز به درستی مشخص نیست. موضوعاتی مثل خیانت، انتقام و دروغ و پنهان کاری در فیلم مطرح می شود اما هیچ کدام موضوع اصلی فیلم نیست. پایان بندی فیلم نیز بر گنگ بودن آن افزوده و مخاطب را با هزاران سوال از صندلی سینما راهی خانه می کند. زیرا که کارگردان تنها در چند دقیقه ی پایانی فیلم به باز کردن گره های داستان پرداخته و آن هم در گفت و گویی که شهلا با دوستش دارد و اصل داستان را تعریف می کند. این می تواند از ضعیف ترین پایان بندی ها برای یک فیلم به حساب آید.
حضور بازیگرانی چون نیکی کریمی، مصطفی زمانی و میترا حجار در این فیلم تنها جنبه ی تجاری داشته اند و هیچ کدام بازی متفاوت و خاصی را از خود به نمایش نگذاشته اند. بازی دو کودک خردسال فیلم نیز بسیار مصنوعی از آب در آمده و می تواند تا حد زیادی مخاطب را آزار دهد.